Η ζωή μας συντίθεται από όρια. Όρια σε ολα.
Στα όρια της επιβίωσης καταγράφονται τεράστιοι πληθυσμοί του πλανήτη
όρια όσον αφορά το νερό που μπορεί να αντληθεί
Η νομοθεσία έχει όρια.
Ξεπερνάμε το οριο ταχύτητας στους δρόμους αν δεν μας βλέπουν, αν είναι ερημιά, αν είμαστε σε κέφι, αν θέλουμε να επιδείξουμε τις ικανότητες μας οδήγησης ή τους ίππους του ακριβού μας αυτοκινήτου, αν μας ενοχλούν οι κανόνες....
Το όριο στεριάς και θάλασσας. Ο πέτρινος τοίχος – φρούριο στις παράλιες πόλεις . Μια προστασία του γόνιμου εδάφους, του κατοικήσιμου με ασφάλεια τόπου από την μανία του νερού της θάλασσας, αμυντικό όριο προς τον επείδοξο κατακτητή, τον πειρατή..
Οι φουτουριστές διέριξαν τα όρια στην ταχύτητα, στις κατασκευές και το δομημένο περιβάλλον, στην κίνηση, στην αρχιτεκτονική & τις τέχνες
Στη δημιουργία τα όρια μοιάζει να είναι προυπόθεση: είναι η πρόκληση
Ακροβατώντας στα όρια οι άνθρωποι δημιουργούν
Η αρχιτεκτονική χειρίζεται όρια ανάμεσα στην ανασφάλεια και την σιγουριά
Το κέλυφος, η επιδερμίδα είναι το όριο (στο κτιριο, στον ζώντα οργανισμό, ….). Η διαφάνεια είναι ένα όριο. Μην ξεγελιομαστε, το όριο είναι εκεί, υφίσταται το ίδιο ισχυρό και αξεπέραστο όπως ο κάθε αδιαφανής τοίχος. Το κενο & το πλήρες ….όρια…
Ο τοίχος ο βαρύς πέτρινος, ο ανάλαφρος, ο διαφανής. Το όριο ανάμεσα στο μέσα και το έξω, στο ελεγχόμενο περιβάλλον και μη, …
Το κενο, το παράθυρο, η πόρτα , η σχισμή διατρυπά το όριο, επιτρέπει την επικοινωνία με το άλλο και τους άλλους
Το άκρο της σκηνής είναι το όριο ανάμεσα στο έργο και τον παρατηρητή, στο μήνυμα και τον αποδέκτη, στον ηθοποιό και τον θεατή. Το όριο αυτό ενδέχεται να διαλυθεί, ηθοποιός και θεατής να ταυτισθούν, να γινουν ένα. Αλλά τότε τι, ποιός, πως, γιατί;
Κινούμαστε στα όρια του καλού και του κακού.
Υπάρχουν όρια στη συμπεριφορα μας: Ξεπερνάμε τα όρια καταπιέζοντας, διεισδύοντας, ...στις ζωές των άλλων. Οριοθετουμε τις σχέσεις με τους άλλους; Πολλά όρια ή κανένα; Αποξένωση, εσωστρέφεια, εξωστρέφεια; Καταστάσεις δυναμικές, άνθρωποι ανάμεσα στη λογική & την τρέλα
Οι ανθρώπινες σχέσεις παλινδρομούν στα όρια του καλού, του κακού, της πληγής, του έρωτα, του μίσους, της αγάπης, της εκτίμησης, του σεβασμού, του θανάτου
Στο “ενα μαχαίρι μεταξύ ουρανού και θάλασσας” ο Ηλίας, η Αλίκη, η Δώρα, ο Δημοσθένης, η Βασιλεία, η Ειρήνη διερευνούν τα όρια των ανθρώπινων σχέσεων. Σαν μια σχισμή στο κενό και ένα σκάσιμο στο έδαφος, με την αναφορά στο ψυχιατρείο (ο φόβος, η δειλία, η φυλακή,…), στα διάφανα εμπόδια και την ηχώ (η απάντηση στο οριο του κελύφους) , στο φθαρμένο (πόνος & επερχόμενος θάνατος), στον καθρέφτη που ανακλά (τι;), στους αρμούς και τις πτυχώσεις που σκίζονται με το ψαλίδι,
Τα όρια ξεπερνιώνται……το αίμα, η αποβολή, το ασθενοφόρο, το χαντάκι..…σκιές, σκιές που κατακρίνουν……. ‘Ολα στο μεταίχμιο της ευτυχίας και της δυστυχίας, της ζωής και του θανάτου!!!
Οι γκρίζες ζώνες δεν ξεκαθαρίζονται εύκολα και οι σκιές είναι εκεί
Το κείμενο γράφτηκε για το θεατρικό έργο του Ηλία Γραμματικού “ενα μαχαίρι μεταξύ ουρανού και θάλασσας”
